آسمانم

بعضی از ما شاید در بازه‌ای از زندگیمون و یا به عنوان مرحله‌ای از زندگیمون، وارد یا درگیر رابطه عاطفی با جنس مکمل خودمون بشیم که این رابطه ممکنه خوب باشه یا بد باشه. امروز که داشتم اپیزود «دیر یا زود، رفتنیه» از پادکست این نقطه‌یحسین اورا رو گوش میدادم، حرف جالبی زد، میگه رابطه خوب، خوبه، رابطه بد خیلی بده و آدم رو بیچاره می‌کنه.

یا مثلادر نظر بگیرین که شما سال‌ها در حال درس خوندن بودین و ناگهان در چند هفته قبل کنکور یک اتفاق یا فاجعه در خانواده شما رخ میده که شما رو به شدت تحت تاثیر قرار میده. اگر شما ذهنیت عادی داشته باشین فقط به فکر ناراحتی و غم و غصه هستین و عجز و ناله می‌کنین ولی اگه ذهنیت رواقی‌گری داشته باشین با خودتون میگین که من که تاثیری در رخ دادن این اتفاق نداشتم و با غم و ناله هم چیزی درست نمیشه پس بهتره که تا جایی که می‌تونم روی کارم تمرکز کنم و کمترین آسیب رو از این قضیه ببینم.

یاوانایمن، دنیا بی تو، بی رنگ هست. از آن روزی که پادشاه تاریکی ملکوردرختان زیبایت را خشکاند و دنیا را به تاریکی فرو برد، ما دیگر نتوانستیم هم صدا شویم. از آن روز موسیقی زیبای نگاهت از من دریغ شد و تیله‌های چشمانت را گریان دیدم. گویا اروسرنوشت را اینگونه چیده است.‌‌‌ای که زیباییت در میان آینوربی همتا است،‌‌‌ای یگانه و زیبای من، بی تو همچون درختی خشک و بی حرکت بیدار مانده‌ام تا شبانم بیاید و کمی‌در کنارش بیاسایم.

چند سال پیش یادمه یک سری از بچه‌های وبلاگنویس بودن که به خاطر اینکه نمی‌تونستن موبایل داشته باشن (به هر دلیلی) و فقط حق استفاده از لپتاپ داشتن، روی آورده بودن به وبلاگنویسی و منتظر این بودن که اتفاق خاصی بیوفته تا بتونن از طریق موبایل وارد اینستاگرام و تلگرام و توییتر بشن. این موضوع منو خیلی به فکر فرو برد. خب من وبلاگنویسی رو با دیدن وبلاگ افرادی علیرضا مجیدی و آرش زاد و جادی شروع کردم و نگاهم به داشتن وبلاگ، داشتن یک رسانه برای انتشار افکار و محتوای ارزشمند بوداما این دوستان وبلاگنویس لپتاپی هدفشون ارتباط با انسان‌ها در مکان‌های دیگر بود. مثلا یک فرد در مرکز ایران بتونه دوستانی در شمال یا جنوب یا انسان‌های غیر از آدم‌هایی که هر روز می‌بینه رو پیدا کنه.

یک سری روزهایی هست که حال انجام هیچ کاری رو نداریم. میریم به هر کاری دست میزنیم توی اونا شکست می‌خوریم یا ناراحت و سرزنش میشیم. اونجاست که دلت می‌خواد از این دنیا خارج بشی و به دنیای دیگه‌ای سفر کنی. بعضی از ما میریم سراغ کتاب‌های داستانی، بعضی‌ها سریال، فیلم، بازی و بعضی‌ها مثل من، میریم سراغ انیمه. مدتی بود که یک مجموعه جذاب ندیده بودم و تصمیم گرفتم یک مجموعه‌ی مشهور که بارها در گذشته اسمش رو شنیدم رو بالاخره شروع کنم. انیمه Claymore از اون دست آثار هست که خیلی‌ها در موردش صحبت کردن، البته چون که من از طرفدارهای داستان Berserkهستم و قبلا هم توی وبلاگ، سال‌ها پیش در مورد نوشتم، اسم این انیمه رو زیاد شنیدم.

آردا نام دنیای داستان‌های جان رونالد روئل تالکینهست که ما پیشتر از طریق سه گانه ارباب حلقه‌هابا دنیای فانتزی این داستان‌ها آشنا هستیم. من به شخصه علاقه خاصی به این دنیا، شخصیت‌ها و داستان‌های این دنیا دارم و قبل‌تر در سال ۱۴۰۱ هم طی پست برک ۱۹ شهریور - نومنور سرزمین ستارهدر مورد سریالی که شرکت آمازون از اتفاقات عصر دوم دنیای آردا ساخته صحبت کردم. این علاقه از سالیان سال پیش و به زمان کودکی بر میگردد. زمانی که شبکه ۲ صدا و سیما برای اولین بار فیلم ارباب حلقه‌ها را به صورت دوبله شده پخش کرد و اگر یادتان باشد، هر قسمت از سه گانه را در ۳ قسمت پخش می‌کرد و در مجموع حدودا ۹ قسمت این فیلم را چندین بار پخش و بازپخش کرد.

یکی از امکان‌های جذابی که بلاگ بیان به دنیای وبلاگ‌های فارسی اضافه کرده بود، امکان دنبال کردن وبلاگ‌ها بود که در کنال امکان لایک و دیسلایک به عنوان امکانات اجتماعی به وبلاگستان فارسی وارد شد. اما خارج از بیان ما چنین امکانی رو نداشتیم چون شما برای دنبال کردن وبلاگی نیاز به یک مکان واحد برای خواندن یا همان دنبال کردن پست‌ها و مطالب اون وبلاگ داشتین که ما در وبلاگستان فارسی چنین چیزی رو نداشتیم. اما با معرفی پستیناچنین امکاناتی هم امروز امکان پذیر شدن.

وبلاگنویس‌ها با نوشتن زندگی می‌کنن، یعنی نوشتن جزوی جدا نشدنی از زندگیشونه مثل غذا خوردن و وابسته به شرایط محیطی نیست، مثلا بلاگفا به مشکل خورد یا بیان می‌خواد بره یا نه. و این تفاوت بین وبلاگنویس و نویسنده وبلاگ هست. نویسنده وبلاگ به نظرم کسی هست که توانایی تبدیل شدن به وبلاگنویس رو داره اما هنوز وبلاگنویس نشده. یک مثل من که نوشتن برای من یک موضوع شرطی هست، یک موقع حال داشته باشم می‌نویسم. یاد درجه‌ها توی ارتش افتادم، مثل قضیه سرهنگ ۲ و سرهنگ تمام هست، به اصطلاح هنوز سرهنگ تمام نشدم.

بعضی از پست‌ها در پستینا شاید یک خطی یا فقط گفتن همین یک جمله بودند که « امروز حال ندارم بهتره بخوابم :| ». وقتی منِ خواننده با یک چنین پستی روبرو بشم، با خودم میگم که برای چی باید وقتم رو برای خوندن یک همچین پستی کنار بذارم و عملا کسانی که اهل مطالعه هستن، به مطلوب خودشون نمیرسن.

آدم وقتی به این عکس‌های تبدیل شده نگاه می‌کنه، اول یک کمی‌جذاب هستن ولی به عمق ماجرا که فکر می‌کنی می‌بینی چقدر برای اونی که سال‌ها برای ساخت یک همچین تصویری وقت میذاشته و ذوق و هنری داشته دردناکه اما چه میشه کرد آیا؟! پیشرفت نکنیم و غصه‌ی مشکلات گذشتگان رو بخوریم؟